
اسمش را می گذاریم؛ دوست مجازی
اما آنسو یک آدم حقیقی نشسته؛
علایق خود را که نمیتواند مخفی کند.
وقتی دلتنگی ها و آشفتگی هایش را مینویسد !
وقت میگذارد برایم ... وقت میگذارم برایش؛
نگرانش میشوم..
دلتنگش میشوم..
وقتی در صحبت هایم، به عنوانِ دوست یاد میشود،
مطمئن میشوم که حقیقی ست .. . . .
هرچند کنار هم نباشیم ،
هرچند صدای هم را هم نشنیده باشیم،
من برایش سلامتی و شادی آرزو دارم .
هر کجا که باشد...
نظرات شما عزیزان:
|